W drugim odcinku poznaliście Danusię i jej dwóch synów – Adama i Bartka. Dla tych z Was, którzy przegapili piątkową premierę na końcu wpisu podaję daty i godziny powtórek w HGTV. Ale wróćmy do meritum. Danusia do tej pory ogarniała swoje mieszkanie, ale właśnie dotarła do ściany i zgłosiła się do nas do programu. Nie dziwię się jej wcale – każdy z nas w jakimś momencie dochodzi do swojej ściany możliwości i poszukuje pomocy specjalisty – i tu pojawiamy się my – trochę na biało 🙂

Gdy w ubiegłym roku dowiedziałam się, że właściciele domu, w którym od kilku lat mieściło się moje biuro, planują go sprzedać, w pierwszej chwili nie było mi do śmiechu. Miejsce miało dobrą energię i mimo, że czasem tynk sypał się na głowę, lubiliśmy tam być. Jednak perspektywa nowego otwarcia, ekscytujące poszukiwania lokum i oczywiście wizja remontu sprawiły, że szybko przeszliśmy w tryb „nie ma tego złego”. Wówczas nie wiedzieliśmy jeszcze jakie wyzwanie, ale też jaka radość, nas czeka.

Bardzo nie mogłam się doczekać robienia 4. sezonu Domowych Rewolucji – i wreszcie weszliśmy na plan i zrobiliśmy ten wyczekiwany sezon – szczerze mówiąc, to nadal go robimy, bo mieliśmy krótką przerwę wakacyjną 🙂 Nie będę się za bardzo rozpisywać w kwestii tego odcinka, powiem tylko, że było ciasno i ciężko, ale satysfakcja taka, że słów brak, a na końcu, jak w tytule – wszyscy byliśmy tak wzruszeni, że nie mogliśmy powstrzymać łez 🙂 Rozpoczęcie sezonu takim odcinkiem, z takimi bohaterami, było postawieniem poprzeczki bardzo wysoko, ale mam nadzieję, że kolejne odcinki wam się spodobają, tak jak mi i mojej ekipie, podobało się ich robienie! 🙂

Długo, czekałam na ten dzień – w końcu, z dumą i ogromną przyjemnością zapraszam Was do zwiedzenia mojego nowego mieszkania!
Mimo, że przeprowadzałam się już dwadzieścia kilka razy, to pierwszy raz projekt prawie mnie pokonał. Ponad pół roku siedziałam nad sketchupem – przesuwałam ściany, zmieniałam kolory, przestawiałam kuchnię – myślałam, że zwariuję. Przysięgam, że nigdy nie przyłożyłam się tak do własnej przestrzeni. Niczym ten bosy szewc. Całe przedsięwzięcie trwałoby pewnie do kolejnego lata, gdyby nie moi ukochani Marika i Dominik, czyli prawe ręce <3 Marika wsławiła się przy tym projekcie rekordowym tempem składania zamówień (kupujmy zanim Szelągowska setny raz zmieni zdanie i przeprojektuje pół mieszkania!), a Dominik z niezwykłym oddaniem, cierpliwością i stanowczością nadzorował ekipy wykonawcze, co czasem wymagało działań mocno niekonwencjonalnych 😉 Bywały takie dni, że projektowaliśmy siedząc w jednym pomieszczeniu, ale każde osobno, a potem porównywaliśmy nasze wersje i miksowaliśmy ich najlepsze składniki. DZIĘKUJĘ!!!! Marika, Dominik bez Was nie byłoby tu tak pięknie!

Ja mam ten okres dawno za sobą, ale cały czas pamiętam pierwsze mieszkanie, które wynajęłam oraz oczywiście to, które kupiłam jako pierwsze! Ci z was, którzy, jak ja, mają to już za sobą, dobrze pamiętają ten dreszcz emocji związany z wynajmem pierwszego mieszkania, ta opcja wreszcie na swoim, urządzę tak jak będę chciała, nikt nie będzie mi mówił, co mam gdzie postawić! Wspaniałe czasy! 🙂  W przypadku kupna dreszcz emocji zmienia się dość szybko w powtarzającą się w głowie mantrę: Co ja najlepszego zrobiłam/zrobiłem?! Czemu się na to zdecydowałam? Przecież mogłam wynajmować do końca życia! 🙂 Oczywiście teraz śmieję się z tego, ale kupno pierwszego mieszkania to taka szkoła życia, że hej. Każdy powinien (i na pewnym etapie tak się stanie) przez nią przejść 🙂